domingo, 3 de abril de 2022

NÚMERO ESPECIAL POESÍA PARA LLEVAR: POEMAS GANADORES DEL IES SIGLO XXI

Un año más publicamos en el IES Siglo XXI este número tan especial de Poesía para Llevar donde recogemos la selección de los poemas premiados que presentaremos para el concurso anual con el resto centros participantes.

Enhorabuena a los/las participantes, que no dejan de sorprendernos con sus textos. Y todo nuestro ánimo para que sigáis cultivando la poesía por muchos, muchos, muchos cursos más.

    Primer premio

                                          Categoría I

                                           ( 1.º a 3.º ESO y FPB)       

LÁGRIMAS

 

                         Colecciono agua valiosa en un vaso llamado alma  


                         que no se llena ni está vacía.


                         La aurora permanece,


                         ayudará a mi esperanza para llenarse


                         y tendrá sus beneficios al terminar esta tarea.


                         Quiero salir de mi alma, atado con un lazo,


                         para poder llegar a mi destino esperado,


                         que siempre ha sido precioso y el más valioso.

 

                                                       Yu Han Dong (2ºESO-C)

 

    Primer premio

Categoría II

4.º ESO, Bto. y Ciclos

 

PAREDES DE PLATA

 

Vida a través de paredes de plata, sucio oro de peón.

Oculto deseo de tener, en tu tormenta, un poco de tu paz escarlata.

Manchas mi apellido, utopía sin color.

En humo confías tus promesas, flechas a traición.

Sin ritmo, bailas en tu delicada pista de temor

y siento mi nombre en tus labios, tal secreto del amante.

Sin gracia, ríes, dignidad por tierras.

Ves crecer los árboles, los cortas y olvidas sus raíces.

Como niña en el mercado perdida, por la brisa de río perseguida,

perdí esa inocente esperanza y ahora nada brilla.

Nadie te elige cuando la razón falla.

En el palacio de huesos, has escrito tu pasado con mi sangre.

Ignoraste el aviso del niño, ahora tienes que perdonar su crimen.

 

Tu sed de venganza es tu condena

y tú mismo, por traicionar, te traicionas.

 

Ahora estoy retenida en el paraíso del ángel caído.

En un joyero, la segunda en ser elegida.

Deseando que te arrodilles, que me des el lugar que prometiste

pero, ahora, que ha estado en tus manos, no quiero volver a pisarlo.

Un poco de tu estrellado cielo no es digno de todo tu infierno.

Vida a través de paredes de plata, juramento de papel.

Miro al barro como oro y al cuchillo como amor.

Ofrécele la segunda oportunidad que yo te enseñé a dar,

entrégale el trono que una vez me perteneció.

                                                    Bárbara Teixeira Dos Santos (1ºBachillerato CIE)

 

 Primer premio

Categoría V

Comunidad educativa


MON CAIUS

 

Cada diya, quiesto Moncayo, m´amano á tú,


e tú, dende lexos, acucutas bien altero;


me clucas, m´acarrazas, me soflas…


m´enfuelgas sobremanera.


Dende ixa chelata tuca me fablas,


gran antiguo e blanco menhir chelato.


Cuan a boira grisa amanixe,


a rezia boz tuya m´embolica e sondormeze


con biellos cantos, an maxicas parolas d´antis más,


rezetan falordias anzestrals de una


biella TIERRA balién e guerrera:


A ZELTIBERÍA

 

                                                                   Cristóbal Chesus Parra Ruiz (Profesor)

 

 Segundo premio

                                                    SI ME MIRO AL ESPEJO 

Soñé tu partida, mitad en vuelo y, a ratos, cojeando,

lo que daría por verte y trazar mi alma vulnerable,

Abrazaría tu gesto breve e insondable,

Dibujaría playas en tu cisura de Rolando.

Como aquel caballo gigante hecho con tiento y con palo,

abriga la bajamar y desde las azoteas contemplo,

una tarde de sábado y un balón descosido, con barro,

un sollozo de madre, un temor, una llave, un lamento.

Si pudiera avisarte que el camino se oscurece, que la vida se retuerce

y teñirnos de naranja, librar la añoranza, fingir el sarampión.

Revueltos de estómago, mirada de hermano, destrozar una canción

que nos hable de ineptos, de pinceles resecos, de cerebros de cadmio y rojo bermellón.

Por favor, canta a Nicola de Bari, sobre el piano rosa brillando la tarde,

vamos a pegarnos tortas, de Tonetti, flojas, con rosquillas de vino, con mantel que arde.

Tienes un poder divino, unas líneas rojas, la sonrisa maravillosa, gigante.

Quizá hoy no te levantes y confundas verso y prosa, la lengua orgullosa, la pluma amable.

Saltamos aquella verja en noche de lluvia oxidada, con miedo.

Entramos en la iglesia de necios de moral varada, en secreto.

Yo era el niño se sensatez impuesta, hormona quebrada de viejo.

Tú quien me dio la vida, preguntas sin respuesta, suceso.

Ríos de tilio vierten tus venas de barco ingobernable.

Tu recuerdo en la pradera del pueblo de verano y luciérnaga apagada

con la guitarra en mano, las gafas rotas de vista cansada

y sensación de viento, quererte tanto, decirte adiós y volver a casa. 

                                                                 Eduardo González Martínez (Profesor)


Mención especial del jurado

      

 DES-PROGRESIÓN  

Hoy no me siento,

hoy no me encuentro,

hoy no soy…

 

Ayer sentí,

Ayer encontré y

Ayer fui.

 

¿Mañana…?

 

                                            Inés Reyes Molina (Profesora)

  

No hay comentarios:

Publicar un comentario